دشمنی با قرآن به خاطر وجود مضامین متعالی و متضاد با اهداف دشمنان است

به گزارش ایکنا، وبینار بررسی ضرورت حرمت مقدسات دینی بعدازظهر امروز 12 مردادماه به همت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی جمهوری اسلامی ایران، دبیرخانه شوراهای اسلامی مردم نهاد مالزی و رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مالزی برگزار شد. 

در این مراسم علیرضا معاف، معاون قرآن و عترت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، عزمی عبدالحمید، مدیر دبیرخانه شوراهای اسلامی مردم نهاد مالزی، حبیب رضا ارزانی، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مالزی و السی بازجی، استاد دانشگاه اسلامی مالزی به ارائه سخنرانی پرداختند.

در بخشی از این وبینار، علیرضا معاف، معاون قرآن و عترت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به صورت مجازی به بیان سخنانی پرداخت. مشروح سخنان وی در این وبینار به شرح زیر است:

واژه و مفهوم مقدسات نیاز به واکاوی و ترمینولوژی دارد. مقدس و قدسیت و تقدس به معنای اتصال به آسمان  است و آنچه که مقدس است بر روی آن حساسیت وجود دارد و خط قرمز است و اهانت به آن موجب واکنش و برخورد و زنجیره برخوردهایی می‌شود که به همه بشریت آسیب می‌زند. 

مسئله سوزاندن قرآن فرصت مهمی است تا یک دور مضامین متعالی قرآن که برای انسان و جوان امروزی به‌خصوص در غرب جذاب است و با فطرت او تناسب دارد، مرور شود و بفهمد که علت دشمنی با قرآن، وجود این مضامین متعالی در آن است که ضمناً با اهداف دشمنان قرآن در استثمار انسان‌ها و جوامع نیز تعارض صد درصد دارد و این مفاهیم مهم که مفاهیم مشترک همه کتب آسمانی و همه ادیان است باید پاس داشته شود.

به مقدسات اسلامی و همه ادیان به‌خاطر مفاهیم مترقی آشکار و نهفته در آن باید احترام گذاشت و من این مفاهیم را مرور می‌کنم تا مشخص شود که هدف دشمنان از سوزاندن قرآن و اهانت به مقدسات دینی، آن است که نمی‌خواهند صدای قرآن به گوش مردم برسد.

«وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ؛ كافران گفتند: گوش به اين قرآن فرا ندهيد و به هنگام تلاوت آن جنجال كنيد تا پيروز شويد!» (فصلت. 26)

اگر مردم صدای قرآن را بشنوند و با مفاهیم و مضامین متعالی آن آشنا شوند، دیگر به سراغ سایر مکاتب در عالم نخواهند رفت و بلکه با آن معارضه خواهند کرد. قرآن مفهوم واقعی «آزادی» را برای انسان‌ها معنا می‌کند و آن رهایی از بند و بردگی هرچه و هرکه غیر از خداست. 

«وَ يَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتِي كانَتْ عَلَيْهِم‏؛ و بارهاى سنگين و زنجيرهايى را كه بر آنها بود (از دوش و گردنشان) برمى‏‌دارد.» (اعراف: 157)

«وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لا يَعْلَمُونَ؛ و اگر يكى از مشركان از تو پناهندگى بخواهد به او پناه ده تا كلام خدا را بشنود (و در آن بينديشد) سپس او را به محل امنش برسان چرا كه آنان گروهى ناآگاهند.» (توبه: 6)

و پرده از نفاق کسانی که با شعار دروغین «آزادی»، زنان را اسیر فحشاء می‌کنند، بر می‌دارد: «وَ لا تُكْرِهُوا فَتَياتِكُمْ عَلَى الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَياةِ الدُّنْيا؛ و كنيزان خود را براى تحصيل متاع دنيا مجبور به خودفروشى نكنيد اگر آنها می‌خواهند پاک بمانند.» (نور: 33)

قرآن، مردان را به رفتار نیک با زنان سفارش می‌کند: «وَ عاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ فَإِنْ كَرِهْتُمُوهُنَّ فَعَسى‏ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ يَجْعَلَ اللَّهُ فِيهِ خَيْراً كَثِيراً؛ و با همسرانتان به طور شايسته رفتار كنيد و اگر از آنها (به جهاتى) كراهت داشتيد (فوراَ تصميم به جدايى نگيريد) چه بسا از چيزى كراهت داريد و خداوند در آن خیر فراوان قرار داده است.» (نساء: 19)

قرآن مقام معنوی زن را آنقدر باارزش می‌داند که می‌تواند الگوی زنان و مردان عالم نیز باشد: «وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذِينَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ إِذْ قالَتْ رَبِّ ابْنِ لِي عِنْدَكَ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ وَ نَجِّنِي مِنْ فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ وَ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ؛ و خداوند مثلى براى مؤمنان زده، به همسر فرعون، در آن هنگام كه گفت پروردگارا! خانه‏‌اى براى من نزد خودت در بهشت بساز و مرا از فرعون و عمل او نجات ده، و مرا از قوم ظالم رهايى بخش.» (تحریم: 11)

«وَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَها فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا وَ جَعَلْناها وَ ابْنَها آيَةً لِلْعالَمِينَ؛ و به ياد آور زنى را كه دامان خود را از آلودگى به بى‏‌عفتى پاك نگه داشت و ما از روح خود در او دميديم، و او و فرزندش (مسيح) را نشانه بزرگى براى جهانيان قرار داديم.» (انبیاء: 91)

«وَ إِذْ قالَتِ الْمَلائِكَةُ يا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاكِ وَ طَهَّرَكِ وَ اصْطَفاكِ عَلى‏ نِساءِ الْعالَمِينَ؛ و (به ياد آوريد) هنگامى را كه فرشتگان گفتند: «اى مريم! خدا تو را برگزيده و پاک ساخته، و بر تمام زنان جهان، برترى داده است.»» (آل عمران: 42)

قرآن از کسانی که با او مأنوس باشند، انسان‌هایی «مجاهد» و «شجاع» می‌سازد: «وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِه‏؛ و در راه خدا جهاد كنيد و حق جهادش را ادا نمائيد.» (حج: 78)

«الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ؛ و آنها كه در راه ما (با خلوص نيت) جهاد كنند قطعاَ هدايتشان خواهيم كرد و خدا با نيكوكاران است‏.» (عنکبوت: 69)

قرآن به انسان‌ها «اعتماد به نفس» می‌دهد: «وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ؛ و سست نشويد و غمگين مگرديد و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد.» (آل عمران: 139)

قرآن در دنیای پرتلاطم امروز، برای دردهای روحی انسان‌ها نسخه شفابخش دارد: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ؛ قرآن را نازل مى‌‏كنيم كه شفا و رحمت براى مؤمنان است.» (اسراء: 82)

راه درست رسیدن به «آرامش» را برای انسان‌ها ترسیم می‌کند و انسان‌ها در مقابل مسیری که عرفان‌های کاذب برایشان ترسیم می‌کنند، قرار می‌دهد: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ؛ آنها كسانى هستند كه ايمان آورده‏اند و دل‌هايشان به ياد خدا مطمئن (و آرام) است، آگاه باشيد با ياد خدا دل‌ها آرامش مى ‌يابد!» (رعد: 28)

قرآن کتاب «امید» است و دین انسان را امیدوار می‌کند. آیه آیه قرآن انسان را نسبت به آینده امیدوار می‌کند: «سَيَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْراً؛ خداوند به زودى بعد از سختي‌ها آسانى قرار مى‌‏دهد.» (طلاق: 7)

«وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً‏؛ و هركس تقواى الهى پيشه كند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى‏‌كند و او را از جايى كه گمان ندارد روزى مى‏‌دهد.» (طلاق: 3-2)

«قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيم‏؛ بگو: «اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده‏‌ايد! از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‌‌آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.» (زمر: 53)

«وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضى‏ لَهُمْ وَ لَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً وَ مَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ؛ خداوند به كسانى كه از شما ايمان آورده‏‌اند و اعمال صالح انجام داده‏‌اند وعده مى‏‌دهد كه آنها را قطعاَ خليفه روى زمين خواهد كرد، همان‌گونه كه پيشينيان را خلافت روى زمين بخشيد و دين و آئينى را كه براى آنها پسنديده پا بر جا و ريشه‌‏دار خواهد ساخت و خوف و ترس آنها را به امنيت و آرامش مبدل مى‏‌كند، آن چنان كه تنها مرا مى‏‌پرستند و چيزى را براى من شريک نخواهند ساخت و كسانى كه بعد از آن كافر شوند فاسقند.» (نور: 55)

«وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ؛ اراده ما بر اين قرار گرفته است كه به مستضعفين نعمت بخشيم و آنها را پيشوايان و وارثين روى زمين قرار دهيم!» (قصص: 5)

قرآن روح «استقلال طلبی» را در انسان‌ها زنده می‌کند و آنان را از گرایش فکری و قلبی به افراد و حکومت‌های ظالم  و تبعیت از آنان منع می‌کند: «وَ لا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ؛ و تكيه بر ظالمان نكنيد كه موجب مى‏‌شود آتش شما را فرو گيرد و در آن حال جز خدا هيچ ولى و سرپرستى نخواهيد داشت و يارى نمى‏‌شويد.» (هود: 113)

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا الَّذِينَ كَفَرُوا يَرُدُّوكُمْ عَلى‏ أَعْقابِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرِينَ؛ اى كسانى كه ايمان آورده‏‌ايد اگر از كسانى كه كافر شده‏‌اند اطاعت كنيد شما را به عقب باز مى‏‌گردانند و سرانجام زيانكار خواهيد شد.» (آل عمران: 149)

و آنان را به مقاومت در برابر ظالمان و زورگویان و مبارزه با آنان دعوت می‌کند: «إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ كسانى كه گفتند پروردگار ما اللَّه است، سپس استقامت به خرج دادند نه ترسى براى آنهاست و نه غمى دارند.» (احقاف: 13)

«يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقِينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ؛ اى پيامبر! با كفار و منافقين پيكار كن و بر آنها سخت بگير، جايگاهشان جهنم است و بد جايگاهى است.» (تحریم: 9)

قرآن روح تعاون، ایثار و مواسات را در انسان‌ها زنده می‌کند: «وَ الَّذِينَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإِيمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ * وَ الَّذِينَ جاؤُ مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لِإِخْوانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونا بِالْإِيمانِ وَ لا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنا غِلاًّ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنا إِنَّكَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ؛ و براى كسانى كه در دار الهجرة (سرزمين مدينه) و در خانه ايمان، قبل از مهاجران، مسكن گزيدند، آنها كسانى را كه به سويشان هجرت كنند دوست مى‏‌دارند و در دل خود نيازى به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمى‏‌كنند و آنها را بر خود مقدم مى‏‌دارند هر چند شديداَ فقير باشند، كسانى كه خداوند آنها را از بخل و حرص نفس خويش بازداشته رستگارند. * و كسانى كه بعد از آنها آمدند و مى‏‌گويند: پروردگارا! ما و برادرانمان را كه در ايمان بر ما پيشى گرفتند بيامرز، و در دل‌هايمان حسد و كينه‏‌اى نسبت به مؤمنان قرار مده، پروردگارا! تو مهربان و رحيمى.» (حشر: 10-9)

 این مضامین و صدها مضمون‌ متعالی دیگر، در تعارض قطعی با اهدافی است که دنیای غرب و استکبار برای بردگی انسان‌ها دنبال می‌کنند.