تجلى عصمت و عظمت امام حسين(ع) در آيينه كلام وحى

به گزارش ایکنا از چهارمحال‌وبختیاری، امام حسین(ع) هستی ارزشمند خود و بهترین عزیزانش را در راه دوست تقدیم کرد تا کشتی نجات بشریت باشد.

امام حسین(ع) همچون قرآن کریم، نور، شفا، رحمت و هدایت برای بشریت به ویژه مؤمنان است. وجود مبارک آن حضرت همچون قرآن کریم، بشیر و نذیر و مبین است.

مجموعه‌ای از آیات قرآن کریم در شأن ائمه اطهار(ع) و امام سوم شیعیان حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) نازل شده‌اند که در سالروز میلاد پر خیر و برکت آن حضرت، برخی از این آیات نورانی را از نظر می‌گذرانیم.

«قُلْ لَّا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَى‏ وَمَن یَفْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَکُورٌ»

(اى پیامبر! به مردم) بگو: من از شما بر این (رسالت خود) هیچ مزدى جز مودّت نزدیکانم را نمى ‏خواهم و هرکس کار نیکى انجام دهد، براى او در نیکویى آن مى‏ افزاییم. همانا خداوند بسیار آمرزنده و قدردان است.

براساس نقل روایات بسیاری از شیعه و اهل سنت در مورد اهل‌بیت(ع)، آیه ۲۳ سوره مبارکه شوری از جمله آیاتی است که عظمت مقام امام حسین(ع) از آن برداشت می‌شود.

در جلد دوم، صفحه ۳۰۷ تفسیر «الغدیر» علامه امینی می‌خوانیم که گروهی از علمای اهل سنت از ابن‌عباس نقل کرده‌اند: «آنگاه که آیه قل لا أسئلکم... نازل شد گفتند ای پیامبر خدا این خویشان (قربی) تو که مودت و دوستى آنان بر ما واجب شده است، کیانند؟ آن حضرت فرمود: علی و فاطمه و دو پسر آن‌ها حسن و حسین».

«إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا»

آیه دیگری که بر عصمت و عظمت شأن امام حسین(ع) دلالت دارد، آیه ۳۳ سوره مبارکه احزاب است که به آیه تطهیر مشهور است.

از دیدگاه مفسر بزرگ قرآن کریم، علامه طباطبایی، کلمه «اهل‌البیت» در عرف قرآن کریم اسم خاص است که هر جا ذکر شود، مراد پنج تن هستند یعنی رسول‌خدا(ص)، علی، فاطمه و حسن و حسین(ع) و بر هیچکس دیگر اطلاق نمی‌شود، هر چند که از خویشان آن حضرت باشند، لذا آیه شریفه یکی از ادله عصمت اهل‌بیت به شمار می‌آید.

بیش از 70 روایت اهل سنت و شیعه در شأن نزول آیه تطهیر وارده شده که مراد از اهل‌البیت در آیه شریفه را پنج تن آل عبا معرفی می‌کنند.

«فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ»

پس هر كه در اين [باره] پس از دانشى كه تو را [حاصل] آمده با تو محاجه كند بگو بياييد پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خويشان نزديک و شما خويشان نزديك خود را فرا خوانيم سپس مباهله كنيم و لعنت‏ خدا را بر دروغگويان قرار دهيم.

آیه ۶۱ سوره آل‌عمران، که با نام آیه مباهله شناخته می‌شود، بر مقام اهل‌بیت(ع) و سیدالشهداء دلالت می‌کند. در این آیه خداوند به پیامبرش دستور می‌دهد که هر گاه پس از استدلالات روشن‌، کسی درباره عیسی با تو گفت‌وگو کند و به جدال برخیزد، به او پیشنهاد مباهله بده تا خداوند دروغگو را رسوا سازد.

بر این اساس، رسول خدا(ص) با یهودی‌های نجران قرار مباهله گذاشتند و تنها کسانی را که با خود به میعادگاه بردند، پنج تن آل عبا بودند.

«فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ»

در روايات متعددی وارد شده که مقصود از «کلمات» در آيه 37 سوره مباركه بقره، تعلیم اسماء بهترین مخلوقات خداوند یعنی محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین(ع) بوده است.

«وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ»

از امام صادق(ع) سؤال شد که مقصود از «کلمات» در آيه 124 سوره مباركه بقره چیست؟ فرمودند: آن‌ها کلماتی بودند که آدم(ع) از پروردگارش فرا گرفت و به واسطه آن‌ها توبه او پذیرفته شد و آن کلمات اینها بود: پروردگارا تو را به حق محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین می‌خوانم که بر من ببخشایی. پس خداوند او را بخشید که او توبه‌پذیر و بخشنده است.

آنگاه سؤال شد، یابن رسول‌الله «فَأَتَمَّهُنَّ» چیست؟ یعنی آن کلمات را به قائم(ع) به پایان رساند و آنان دوازده امام می‌باشند که 9 نفر آنان از نسل حسین(ع) هستند.

«إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَىٰ آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِينَ»

در روایات متعددی از اهل‌بیت(ع) نقل شده است که این آیه شریفه از سوره مباركه آل عمران، بر عصمت انبیا و امامان(ع) استدلال شده است، زیرا خداوند هرگز افراد گناهکار و آلوده به شرک و کفر و فسق را بر نمی‌گزیند. امام حسین(ع) بر منزلت و مقام خود بر این آیه استدلال کرده است.

امام محمدباقر(ع) آیه شریفه را قرائت کردند و فرمودند: ما از آن ذریه هستیم و ماییم بقیه آن عترت.

«أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ»

عمرو بن حریث می‌گوید: از امام صادق(ع) در مورد آیه 24 سوره مباركه ابراهيم پرسیدم فرمود: رسول خدا(ص) اصل آن و امیرمؤمنان(ع)، فرع آن و امامان از ذریه آن حضرت، شاخه‌های آن و دانش ائمه ثمره آن و شیعیان مومن، برگ‌های آن شجره طیبه هستند‌.