در گفتوگو با ایکنا مطرح شد
حضرت زینب(س) مروج انقلاب حسینی بود
کارشناس مذهبی با بیان اینکه حضرت زینب(س) همراه با قیام برادر به‌عنوان مروج انقلاب حسینی بود، گفت: ایشان پس از قیام عاشورا توانست مسیر تاریخ را عوض کند و منجر به فضاحت و رسوایی دولت اموی شد.
حجت‌الاسلام والمسلمین حبیب‌الله زمانی، کارشناس مذهبی، در گفتوگو با ایکنا از چهارمحال‌و‌بختیاری گفت: حضرت زینب(س) در زمره با فضیلت‌‌ترین زنان جهان، دارای جلالت شأن، منزلت والا، قوت استدلال، برترى عقل و استوارى قلب و صاحب فصاحت زبان و بلاغت بود.
وی افزود: آن بانوی بزرگوار در وقار و شخصیت همچون حضرت خدیجه(س) در حیا و عفت، مانند مادرش حضرت فاطمه(س) در شیوایی و رسایی بیان، همچون پدرش حضرت علی(ع) در حلم و صبر انقلابی، همانند برادرش امام حسن(ع) و در شجاعت و قوت قلب مانند برادرش امام حسین(ع) بود.
زمانی گفت: بنت‌الشاطی در توصیف ایشان این گونه سخن می‌گوید: «زینب(س) آیینه تمام نمای یک زن شجاعی است که در لحظات بسیار سخت و بحرانی، کاری کارستان انجام داد. ایشان را شیرزن کربلا نامیدند؛ چراکه اولین زنی است که در لحظات سخت با یتیمان و اسیران همدردی می‌کرد، بر بالای سر محتضران حاضر شد، برای انتقام خون شهیدان قیام کرد و اجازه نداد خون‌های به ناحق ریخته آنان به هدر رود و پایمال شود.
وی افزود: حضرت زینب کبری(س) علی‌رغم عمر کوتاهش بعد از حادثه عاشورا توانست حزن و اندوه آن حادثه عظیم را در دل شیعیان آن‌چنان شعله‌ور کند که تا دنیا باقی است، این شعله خاموش نخواهد شد.
کارشناس مذهبی بیان کرد: این بانوی بزرگ در این مدت کوتاه که بعد از عاشورا زنده بود توانست مسیر تاریخ را عوض کند، لذت پیروزی ظاهری و موقتی را برکام ابن زیاد و یزید و بنی امیه، چنان تلخ کند که منجر به فضاحت و رسوایی دولت اموی شود و همراه با قیام برادر و مروِج انقلاب حسینی بود.
وی اظهار کرد: در مدتی که حضرت زینب(س) تحت تربیت رسول خدا(ص) و امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) بود، توانست تجارب خوبی به دست بیاورد و در کنار این فراز و نشیب‌ها و خاطرات تلخ و شیرین زندگی، خود را برای ادامه حرکت و تلاش در راه خدا و استقبال از مشکلات و مصائب زندگی آماده کند. در تمام دوران حزن و اندوه مادر بعد از رحلت پیامبر(ص)، در کنار او بود و شاهد ظلم و جنایت غاصبان و دشمنان در حق اهل بیت پیامبر(ص) بود.
زمانی گفت: حضرت زینب کبری(س) همچون مادرش فاطمه(س) نمازش را اول وقت به‌جا می‌آورد و در انجام آن بسیار دقت داشت. هنگام نماز، کارها را رها کرده، به نماز می‌پرداخت. حضرت چنان غرق در نماز و عبادت می‌شد که گویا در این دنیا نیست و محو معبود یکتا می‌شد.
انتهای پیام 
