اینجا کاظمین است اما شهر آیسک کجاست

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) بوی خوش نانشان در تمام باب‌المراد کاظمین پیچیده و صفی طولانی از ملیت‌ها و قومیت‌های مختلف که منتظرند نان خوشمزه بیرجندی‌ها را بچشند. قرار است این بوی خوش ارادت و عاشقی تمام کاظمین را در بر بگیرد تا هیچ کس از نذری اربعین بی‌نصیب نماند.

بیرجند کجای ایران است؟ چند نفر جمعیت دارد؟ کدام مدیر موفق پشت این تشکیلات مدیریتی قوی است؟ آیسک کجاست؟ مردمانش چگونه روزگار می‌گذرانند؟ نمی‌دانم برای فهمیدن اینکه بیرجند و آیسک کجاست باید در اینترنت جستجو کنیم، نوشته است: «شهر آیَسْک، مرکز بخش آیسک شهرستان سرایان در استان خراسان جنوبی» است. از آیسکی‌ها هم که می‌پرسی می‌گویند بیرجندی هستند.

 چه کسی در بیرجند خراسان جنوبی فهمیده است که در کاظمین عراق موکب کم است و زائران اربعین حسینی نان می‌خواهند. برایم سؤال است. وقتی حتی مسئولان اجرایی کشور برای انتقال دارو و برخی تجهیزات و گذر از گیت‌های امنیتی شهر کاظمین دچار مشکل می‌شوند این مردم مهربان چگونه، با چه برنامه‌ریزی و تلاشی توانسته‌اند 40 تنور گازی را با یک عالمه آرد نذری با خود بیاورند کاظمین.

آیسک کجاست؟ خودشان می گویند: «آیسک بین سرایان و فردوس است دارد به شهر تبدیل می شود» این شهر کجاست که مردمش برای خادمی حسین (ع) رفته‌اند و ثبت نام کرده‌اند تا در اینجا کاظمین، در جوار امامین جوادین نان رایگان نذری دست مردم بدهند. خودشان می‌گویند 40 نفر خانم و 10 نفر آقا هستند که 18 روز قرار است نان بپذند. خانم‌هایی که من با آنها صحبت کردم آیسکی بودند اما می گفتند که از شهرها و روستاهای مختلف بیرجند جمع شده اند و آمده اند کاظمین.

می پرسم مگر آیسک و بیرجند چند نفر جمعیت دارد که این همه هزینه را تقبل کرده‌اند. می گویند خب از شهر های مختلف مردم کمک کرده‌اند هر چه قدر که می‌توانسته‌اند. خیلی‌ها هم برای آمدن و کمک کردن ثبت نام کرده‌اند اما به آنها گفته‌اند بیشتر از این تعداد نمی شود؛ اگر گذاشتند سال بعد هم بیاییم ان شاء الله سال بعد. تنورهای گازی را با آرد و بقیه وسایل با کامیون آورده‌اند. از بیرجند تا کاظمین.

از قراری سه سال است که این کار را انجام می دهند، تمام سال پول جمع می‌کنند و می آیند اینجا خرج حسین(ع) می کنند. می پرسم چه کسی چنین فکری کرده؟ بسیاری در ایران وقتی تصمیم می گیرند موکب بزنند می روند بین نجف و کربلا می گویند: آقای علمدار و حاج آقای رضایی خیلی زحمت کشیده اند مردم هم کمک کرده اند.

همین؛ قصه عشق مردم آیسک به همین سادگی است. عاشق شده ‌ند، دنبال عشق‌شان رفته‌اند و حالا من ایستاده‌ام به تماشای عشقی که به مرز فوران و ظهور رسیده است، می‌پندارم این نشان پذیرفته شدن عشق‌شان توسط خداست؛ آنها آمده‌اند تا عشق‌شان را به نمایش بگذارند.