«
آرامش و ثبات قلبی حاصل نمیشود مگر با اتصال کامل به خالق رحمان از طریق اقامه نماز اول وقت و تلاوت و انس با قرآن کریم ...» این فرازی از وصیتنامه
مرحوم حاج احمد شریفزاده از پیشکسوتان قرآنی است که عمر خود را در راه آموزش، ترویج و اشاعه فرهنگ قرآنی در قالبهایی چون معلمی آموزش و پرورش، مدرسی دانشگاه و برنامهسازی رادیو و تلویزیون صرف کرد، او در آخرین روز از سال 1402 آسمانی شد.
برگزاری مراسم چهلمین روز درگذشت این استاد و معلم فقید قرآن که مقرر است پنجشنبه 13 اردیبهشت در مسجد جامع کوی منصوریه شهرری برگزار شود؛ بهانهای شد تا به فراخور و به قدر بضاعت، کمی بیشتر در جزئیات زندگی او دقیق شویم؛ زندگی که مأنوس به کلام وحی و سیره اهل بیت(ع) بود.
بیست و دوم بهمن سال گذشته بود که دچار عارضه خونریزی مغزی شد و پس از 37 روز بستری در بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان، درست در آخرین روز 1402 دعوت حق را لبیک گفت و در جوار رحمت الهی آرام گرفت؛ فردی که سالهای متمادی از عمر خود را صرف آموزش قرآن، اشاعه و ترویج فرهنگ قرآنی از طریق تدریس در مدرسه و دانشگاه و همچنین در حوزه رادیو و تلویزیون برنامهسازی کرد.
بیشتر بخوانید؛
احمد شریفزاده: قدردان این مجال روشنیبخش و گذرا باشید
ماجرای اذان ماندگار مؤذن انقلاب/ گفتوگوی علمی آیتالله خامنهای، دکتر شریعتی و استاد صبحدل
احمد شریفزاده، فعال، مدرس و برنامهساز فقید قرآنی سال 1335 در اصفهان در خانوادهای مذهبی با پیشینه قوی اعتقادی متولد شد؛ اطلاعات در مورد بخشی از زندگی مرحوم شریفزاده، که توقع میرود با توجه به گستردگی فعالیت فرهنگی و قرآنی در حوزه رسانه، بیش از پیش نامش ورد زبانها باشد، اما خشوع و خضوعش موجب شد که در گمنامی، دههها به فعالیت صادقانه و غریبانه قرآنی بپردازد، برادر کوچکترش؛
محسن شریفزاده در اختیار خبرنگار ایکنا میگذارد؛ او که به واسطه اخوی مرحومش، پای به عرصه رسانه ملی گذاشته و ابتدا کارش را از رادیو آغاز کرده و البته اکنون از رهگذر سالهای متمادی کار در رسانه ملی خود از پیشکسوتان این حوزه است تا جاییکه مدیریت صدا و سیمای مرکز یزد، گرگان، شبکه جهانی سحر، صدای آشنا و همچنین مدیریت رادیو فرهنگ و ... را در کارنامه کاریاش دارد و اکنون به شکل پارهوقت به عنوان کارشناس و کارشناسمجری در برنامههای گوناگون قرآنی به ویژه
شبکه رادیویی قرآن فعالیت دارد.
خانواده شریفزاده اواخر دهه سی با مهاجرت به تهران در شهرری اقامت گزیدند و این معلم و فعال فقید قرآنی در این شهر است که بعد از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه، در کسوت معلم قرآن، در مدرسه شیخ صدوق در جوار مقبره ابنبابویه شهرری به تدریس قرآن مشغول میشود.
تابع فرامین بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران
با پیروزی انقلاب اسلامی رنگ و بوی فعالیتهای مرحوم شریفزاده متفاوت از قبل میشود؛ سالهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی مصادف است با دوران خدمت سربازی او و این معلم فقید قرآن در تبعیت از فرامین امام امت(ره) که در آن مقطع دستور به ترک پادگانها دادهاند، با وجود سختگیریها و تبعات منفی که ممکن بود، متوجه او و خانوادهاش شود، اقدام به این کار میکند.
محسن شریفزاده در این رابطه میگوید: محل خدمت اخوی پادگان لشگرک بود؛ او هر هفته شبهای جمعه به خانه میآمد و عصر جمعه بازمیگشت در حالی که کیف دستی همراهش را با مُربا و خرما و مواد غذایی سادهای که میتوانست تا یک هفته آنها را نزد خود نگه دارد، پُر میکرد. وقتی از او میپرسیدیم چرا این کار را میکند؟ میگفت رژیمی که من به عنوان سرباز در آن خدمت میکنم، رژیم طاغوت است و خوراک این رژیم را به خود حرام میدانم. در نتیجه او هیچگاه به غیر از نان از غذایی که در پادگان پخت و پز میشد، استفاده نکرد.
دعوت امام(ره) از نیروهای انقلابی برای حضور در صدا و سیما
به فاصله زمانی کوتاه پس از انقلاب اسلامی جریانی موجب میشود تا فعالیت دینی و قرآنی مرحوم شریفزاده معطوف به صدا و سیما شود و آن زمانی بود که بنا به فرمایش امام راحل که از صدا و سیما به عنوان یک دانشگاه عمومی یاد کردند، سازمانها و نیروهای انقلابی برای فعالیت در آن دعوت شدند.
برادر مرحوم شریفزاده در این مورد و حضورش در صدا و سیما نیز به بیان خاطرهای پرداخته و میگوید: آن زمان ما تنها یک اداره کل رادیو داشتیم؛ صدای جمهوری اسلامی ایران که ساختمان آن در میدان پانزده خرداد(میدان ارگ) واقع بود؛ مرحوم اخوی که به رادیو آمد، مؤسس و مبدع برنامهای شد با عنوان «صفای دل» که در گروه معارف رادیو، تولید و روی آنتن میرفت؛ برنامهای که از جمله برنامههای پرمخاطب رادیو بود و از سال 60 تا 83 به مدت 23 سال هر شب جمعه پیش از دعای کمیل، تقریباً بین ساعت 21 تا 21:30 پخش میشد.
محتوای این برنامه یعنی «صفای دل» چه بود؟ یک برنامه ضبط شده با محتوای پرداختن به مباحث اخلاقی که در آن از بیانات آیت عظام مظاهری، ضیاءآبادی و مجتهدی تهرانی استفاده شد و محسن شریفزاده به دعوت برادرش به عنوان گزارشگر در این برنامه حاضر میشود تا به اتفاق گروه تولید، کار ضبط سخنان آیات عظام را به انجام برساند.
محسن شریفزاده که خود از نیروهای بازنشسته صدا و سیماست با کمنظیر خواندن این برنامه در حوزه برنامههای دینی آن سالها میگوید: «صفای دل» که من سال 62 و در دوره دانشجویی(آن سالها دانشجوی دانشگاه امام صادق(ع) بودم) به دعوت حاج احمد شریفزاده به آن دعوت شدم در میان مخاطبان بازخوردهای مفیدی داشت و به غیر از مخاطبان مسلمان حتی اقلیتهای دینی نیز به سبب محتوای اخلاقی این برنامه با آن ارتباط خوبی برقرار کرده بودند و این امر در نظرسنجیهای گاه و بیگاه رادیو مشهود بود؛ نکته قابل توجه در فرایند تولید این برنامه آن بود که در ابتدا، میانه و انتهای آن از موسیقی استفاده نمیشد و فقط با استفاده از صدای گروه کُر، آواهای مذهبی، فواصل آن کامل میشد.
مسئولیتهای خطیر مرحوم شریفزاده در رسانه ملی
با گسترش شبکههای رادیویی و اینکه هر کدام از گروههای برنامهساز اداره کل رادیو دهه 60، حالا تبدیل به یک شبکه رادیویی در اواخر دهه 70 شده بودند و رادیوهایی همچون اقتصاد، ورزش و ... شکل گرفته بود و به این واسطه تشکیل معاونت صدا در رسانه ملی ضروری به نظر میرسید، مرحوم شریفزاده به عنوان یکی از اعضای برنامهساز گروه معارف مدتی به عنوان مسئول گروه معارف رادیو تهران، مقطعی به عنوان مدیر شورای طرح و برنامه رادیو تهران به خدمت مشغول میشود تا اینکه به شبکه قرآن و معارف سیما راه یافته و چند سالی نیز به عنوان مدیرگروه معارف سیمای قرآن مشغول به فعالیت میشود.
محسن شریفزاده، فعالیت اصلی برادر مرحومش را معلمی آموزش و پرورش معرفی کرده و میگوید: وی کادر آموزش و پرورش بود و دیگر فعالیتهای او به ویژه در رادیو و تلویزیون، فعالیتهای مضاعف او قلمداد میشد؛ او نیروی موظف آموزش و پرورش بود و علاوه بر معلمی، چند سالی هم به عنوان مدیر یک مدرسه به فعالیت پرداخت و البته مدتی هم در دانشکده علوم قرآنی تهران واقع در خیابان سرهنگ سخایی به شکل پارهوقت، مشغول به تدریس قرآن بود.
ویرایش جزوات تفسیر قرآن «صفیر هدایت»
پیشتر عنوان شد که در جریان ضبط برنامه «صفای دل» از محضر آیات عظام ضیاءآبادی، مظاهری و مجتهدی تهرانی استفاده شد؛ این امر موجب آن شد که مرحوم شریفزاده نسبت به جلسات هفتگی شرح و تفسیر قرآن مرحوم آیتالله ضیاءآبادی که هر جمعه برگزار میشد، علاقهمند شده تا جایی که به کار تصحیح و ویراستاری جزواتی به نام «صفیر هدایت» که بر مبنای سخنرانیهای ایشان به چاپ میرسید، همت گمارد؛ کار بزرگ و سترگی که در قالب مجلداتی از سوی بنیاد خیریه الزهراء(س) به زیور طبع آراسته شد که هماکنون در کتابخانه این بنیاد نگهداری میشود.
باید دید که خاستگاه خانوادگی مرحوم شریفزاده کجا بوده است و این معلم فقید قرآن در دامان چه خانوادهای پرورش یافته که اینچنین در سالیان متمادی خدمتش به ساحت قرآن، منشأ خیرات و مبرات زیادی شده است؟
تربیت بیش از 200 قرآنآموز در مکتبخانه مادر
برادرش در این باره، چنین میگوید: خانوادهای مذهبی داشتیم؛ پدرم مداح اهل بیت(ع) بود و از دوران طفولیت خاطرم هست که در محافل و مجالس و مساجد و ایام عزا، نوحهخوانی میکرد که این امر در محیط خانه نیز سرایت کرده بود و او مدام با قرائت قرآن و خواندن اشعار مذهبی انس داشت. مادرم هم به همین شکل؛ همینجا باید بگویم که فردای روزی که برادر مرحومم دچار خونریزی مغزی شد یعنی 23 بهمن سال گذشته، والده ما نیز از دنیا رفت. در همان سالهای دور دهه 50 و مقطع پیش از پیروزی انقلاب اسلامی خانه ما دو اتاق داشت که یکی از آنها را مادر تبدیل به مکتبخانه قرآن کرده بود و زنان و دختران و پسران محل را آموزش قرآن میداد و به جرئت میتوانم بگویم که افزون بر 200 نفر از اهالی محله نزد مادرمان، قرآن را فراگرفتند. در چنین فضایی عشق و علاقه به قرآن و اهل بیت(ع) در اعضای خانواده جاری میشود. ضمن آنکه اخوی مرحومم از همان اوان کودکی در مجالس قرآنی مرحوم حجتالاسلام والمسلمین سیدتقی موسویدُرچهای که امام جماعت مسجد در محله پل سیمان شهرری بودند، شرکت میکرد و همین امر مزید بر علت بود تا از همان ابتدا در مسیر هدفمند آموزش قرآن قرار گیرد. مراوده خانوادگی ما با بزرگان و علمایی همچون آیتالله مظاهری و بسیاری دیگر از بزرگان نیز بینش قرآنی را در اعضای خانواده توسعه داد و ما همواره از راهنماییهای ایشان استفاده میکردیم.
نکته جالب توجهی که در دوران مسئولیت مرحوم شریفزاده در اداره کل رادیو به چشم میخورد، همکاری متصل و مفصل با مرحوم حسین صبحدل؛ مؤذن مشهور، و تولیدکننده برنامههای مذهبی رادیو در دهه 60 است. آن دو در دو اتاق روبهروی هم در ساختمان رادیو، هر کدام وظایفی را به عهده داشتند، مرحوم شریفزاده مسئول تولید برنامه «صفای دل» بود و مرحوم صبحدل نیز مسئولیت بخش نغمات دینی و مذهبی رادیو را به عهده داشت.
محسن شریفزاده نیز به نقل مطلبی جالب توجه پرداخته و میگوید: سالهایی که من به عنوان گزارشگر برنامه «صفای دل» با اخوی مرحومم و گروه تولید این برنامه همکاری داشتم، اتاق روبهرویی اتاق تولید این برنامه، محل استقرار مرحوم صبحدل و گروهشان بود، آن زمان که اشخاصی شناخته شده همچون محمد گلریز و قاسم رفعتی برای اجرای آوازهای مذهبی در برنامه «صفای دل» به ما کمک میکردند، مرحوم صبحدل نیز برای نظارت بر اجرای صحیح این آواها به گروه ما ملحق میشدند تا هر نغمه در دستگاه مخصوص به خود و با کیفیتی معنوی و عرفانی قابل قبول اجرا و ضبط شود.
حالا سالها از آن دوران گذشته و چند روزی است که جامعه قرآنی به ویژه در حوزه تدریس و برنامهسازی قرآن، یکی از پیشکسوتان خود را از دست داده است و برادرش اینک دلخوش به یادگارها و خاطراتی دارد که از او بر جای مانده؛ یادگارانی که یا در ذهنش آنها را مرور میکند یا در قامت اشخاصی در محیط خانوادگی با آنها روزگار میگذراند که به طور قطع یکی از بارزترین آنها دو فرزندی هستند که از مرحوم شریفزاده به یادگار ماندهاند.
توصیه مرحوم شریفزاده به تمسک به قرآن و اهل بیت(ع)
محسن شریفزاده در مورد برادرزادههایش اینچنین میگوید: یکی از آنها دختر است که مدارج عالی تحصیلی را تا مقطع دکترا سپری کرده و صاحب دو فرزند است. آن دیگری پسر است با تحصیلات عالی دانشگاهی که بسیار متأثر از مشی و طریقی است که پدر آن را رفته و اکنون برای او به عنوان میراثی ماندگار بر جای مانده است. برادر مرحومم مرتب فرزندان خود را با ملاکها و مبانی تربیتی قرآن، توصیه، راهنمایی و هدایت میکرد؛ اتفاقاً همین اواخر که همگی ما عزادار غم از دست دادن برادر و والده بودیم، برادرزادهام با حسرت به یکی از اشارات قرآنی مرحوم پدرش پرداخت؛ آنجا که پدرش با به کار بردن واژه قرآنی «خاسرون»، به این نکته تأکید کرده بود که منظور از خاسرون در قرآن، افرادی هستند که قدر نعمتهای خود را تا زمانی که از آن بهرهمند هستند، نمیدانند و زمانی که آنها را از دست میدهند، آنگاه حسرت آن را میخورند. تا آن جایی که یادم هست و با آن مواجه بودم، برادرم مرتب فرزندان خود را به دریافت مدارج علمی و همچنین تمسک به ولایت اهل بیت(ع) و کلام الله مجید توصیه میکرد و البته امری طبیعی بود، چرا که او بخش غالبی از عمر خود را وقف قرآن و اشاعه فرهنگ قرآنی و اهل بیت(ع) کرده بود.
پیام آیتالله العظمی مظاهری در پی درگذشت احمد شریفزاده
انتهای پیام