وقتی هیچ کس معصوم نیست؛ عادل باشیم

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) ما فقط 14 معصوم داریم. همه اشتباه می‌کنند اما واکنش افراد در قبال اشتباه متفاوت است.

چند سال پیش حجت‌الاسلام قرائتی از عضویت در شورای ستاد زکات کشور که خود نقش مهمی در ایجاد و ترویج آن داشت کنار کشید و در آخرین سخنرانی که در برنامه مربوط به زکات در جمع مسئولان زکات کشور ایراد کرد، با تأکید بر اینکه اشتباه کرده است، گفت: «زمانی که ستاد زکات کشور در حال شکل‌گیری بود یک نفر(که خدا خیرش ندهد) به من پیشنهاد کرد که دولت را متعهد کنیم در قبال میزان زکاتی که مردم پرداخت می‌کنند، دولت هم همان مقدار پول بدهد و از این پول برای آبادی همان روستا (که زکات داده است) استفاده شود. اما اکنون متوجه شده‌ام که این طرح اشتباه بوده و ما تمام هم و غممان را گذاشته‌ایم تا از دولت پول بگیریم باید این طرح لغو شود.

در همان جلسه بسیاری از مسئولان ستاد زکات با نظر حجت‌الاسلام قرائتی مخالفت کردند اما وی با تأکید چند باره بر اینکه اشتباه کرده و این پیشنهادی بوده که خودش داده اما حالا متوجه شده که این طرح باعث وابستگی طرح‌های روستایی به دولت شده و اشتباه است، بر نظر خود پافشاری کرد و وقتی که مسئولان ستاد زکات با حجت‌الاسلام قرائتی مخالفت کردند وی از ستاد زکات استعفا کرد.

آنهایی که پای ثابت صحبت‌های حجت‌الاسلام قرائتی نشسته‌اند خوب می‌دانند که وی بارها و بارها در سخنرانی‌های خود به اشتباهاتی که مرتکب شده اشاره و حتی از این اشتباهات برای خنداندن و درس آموختن به مخاطبان خود استفاده کرده است. شاید بسیاری این خاطره را از حجت‌الاسلام قرائتی شنیده باشید که تعریف کرده است: میهمان پدر شهیدی بودم وقتی داشتم وضو می‌گرفتم دیدم حوله‌ای برای خشک کردن دست و صورتم برایم آورد. به او گفتم در حدیث داریم که آب وضو را خشک نکنید، گفت: آیا حدیث نداریم که وقتی پدر شهیدی که پا درد دارد پله‌ها را پایین می‌آید تا حوله دست یک روحانی بدهد، او را خجالت زده نکنید؟ بعد خود حجت‌ا‌لاسلام قرائتی می‌گوید تا حالا اینقدر خیط نشده بودم.

سال‌هاست ما به صحبت‌های حجت‌الاسلام قرائتی می‌خندیم. وقتی از طنز تلخ مشکلات جامعه، از بی‌کفایتی و مدیریت غلط مسئولان، وقتی از عدم توجه به آموزه‌های اصیل دینی و عمل به آنها و ... حرف می‌زند، حرف‌های وی را می‌فهمیم و می‌خندیم.

دو روز گذشته هم حجت‌الاسلام قرائتی دقیقاً با همان لحنی که همیشه مسئولان و مدیران و ... را مورد انتقاد قرار می‌داد، نسبت به یک فرد عادی رفتاری نشان داد که در واکنش اول برخی خندیدند اما به سرعت خنده‌ها تبدیل به اعتراض شد. نکته جالب و البته ارزشمند اینکه وقتی حجت‌الاسلام قرائتی در جمع دانشگاهیان، استادان دانشگاه، صنعتگران، معلمان، طلاب و ... صحبت می‌کند و به شدت عملکرد آنها را بر اساس ایه‌های قرآن مورد انتقاد قرار می‌دهد هیچ کس اعتراض نمی‌کند اما این بار که یک فرد عادی مورد انتقاد این روحانی که ده‌ها سال از عمر خود را پای تخته سیاه سپری کرده قرار گرفت مردم و حتی اعضای جامعه قرآنی از جمله استاد سلیمی واکنش نشان داد.

روز گذشته حجت‌الاسلام قرائتی با انتشار این پیام: «ما فقط ۱۴معصوم داریم و همه ممکن است اشتباه کنند. از خدا و جناب آقای نمازی و هرکس دیگری که به هر دلیلی از بنده ناراحتی به دل دارد عذرخواهی می‌کنم» در فضای مجاز و انجام یک مصاحبه تصویری از آقای نمازی عذرخواهی کرد.

این یک امر مسلم است که هیچ فرد فرهنگی نباید کار غیر فرهنگی انجام دهد. اما قرار نیست وقتی یک نفر اشتباه کرد ما هم ناعادلانه تمام احترام معلمی وی را نادیده بگیریم. بیایید همیشه عادل باشیم؛ همیشه؛ و باور داشته باشیم که یک پیرمرد 72 ساله هم می‌تواند خسته باشد، عصبانی شود و اشتباه کند و بعد هم مانند بارها و بارهای قبل که اعلام کرده اشتباه کرده‌ام، شجاعانه اعلام کند که اشتباه کرده است. ای کاش همه ما شجاعت قبول اشتباه و اعلام اشتباه و عذرخواهی را داشته باشیم.

و یک هشدار؛ هنوز پس از سال‌های سال، هیچ کس نتوانسته در جلب گروه‌ها و قشرهای مختلف جامعه به مباحث مذهبی به پای قرائتی برسد، با وجود فعالیت‌های مختلف هزاران روحانی، هنوز هیچ کس پر مخاطب‌تر از این روحانی مشهور که هرگز از شهرت خود برای رسیدن به پست و مقام استفاده نکرد، نیست. هنوز هیچ روحانی نداریم که تا این حد بتواند با تیغ تند انتقاد همه اقشار و گروه‌ها و مسئولان را مورد نقد قرار دهد و از آنجایی که کسی از او آتویی ندارد، همچنان بتواند به فعالیت خود ادامه دهد. مردی خسته که در 72 سالگی هم به خنده حلال فکر می‌کند.

البته این قضیه به صورت بسیار جالبی ختم به خیر شد. شاید اگر بعدها خود حجت‌الاسلام قرائتی بخواهد این اتفاق را در قالب خاطرات همیشگی خود تعریف کند، خواهد گفت هر اتفاقی حکمتی دارد؛ حکمت عصبانی شدن من و حرف‌هایی هم که زدم این بود که آن فرد به آرزوی خود برسد و در یک فیلم بازی کند.